പ്രേതവിചാരണ

അകത്തെ മുറിയില്‍
കീറിമുറിച്ച അവളുടെ
ശവം കിടക്കുന്നു

ഉന്തിയ കണ്ണില്‍
അവസാനം കണ്ട സ്വപ്നം
വാടികിടക്കുന്നു
അതു കാണാതെങ്ങനെയവരാ
കണ്ണുകളില്‍ ഉമ്മവെച്ചു

പൊട്ടിയ ചുണ്ടില്‍
പറയുവാന്‍ ബാക്കിവെച്ചതെന്തോ
മരവിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു
അതു തടഞ്ഞെങ്ങനെയവരാ
ചുണ്ടുകള്‍ നുകര്‍ന്നു

കലങ്ങിയ മുലകളില്‍
ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ വിശപ്പ്
തെളിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നു
അതു തട്ടിതെറിപ്പിച്ച്
എങ്ങനെ അവരതൂറ്റി കുടിച്ചു

രക്തച്ചാല് പൂണ്ട ഉടലില്‍
ഒരു കാമുകന്റെ മോഹങ്ങള്‍
നീലച്ചു കിടക്കുന്നു
അതു ചവുട്ടിമെതിച്ച്
എങ്ങനെയവരത് പുണര്‍ന്നുല്ലസിച്ചു

ഉഴുതു മറിഞ്ഞ
ജനേന്ദ്രിയത്തില്‍
ഒരു ജീവന്റെ ജാലകം
അടഞ്ഞു കിടക്കുന്നു
അത് തള്ളിതുരന്നെങ്ങനെയവര്‍
മുഴുവന്‍ കവര്‍ന്നെടുത്തു

അകത്തെ മുറിയില്‍
കീറിമുറിച്ച അവളുടെ
ശവം കിടക്കുന്നു

അതില്‍
വാടിയ സ്വപ്നങ്ങളും
പാതി വാക്കും
കുഞ്ഞിന്റെ വിശപ്പും
കുറേ മോഹങ്ങളും
അനാഥമായി കിടക്കുന്നു

പ്രണയശിക്ഷ

നിന്നെ പ്രണയിച്ചതിനു
തന്ന ശിക്ഷ മരണമല്ലായിരുന്നു
ജീവിതമായിരുന്നു !!
അബോധത്തിലെ അലച്ചിലായിരുന്നു
വീര്‍പ്പുമുട്ടിക്കുന്ന
സൂട്ടും കോട്ടുമായിരുന്നു
പാതിമരിച്ച ചിരിയായിരുന്നു
വെളുത്ത പുറത്തിനും
കറുത്ത അകത്തിനും ഇടയില്‍
ഇനിയും പിറന്നിട്ടില്ലാത്ത
കവിതകളുടെ കനല്‍മൊഴികള്‍
തേടലായിരുന്നു

വാക്ക്

നീണ്ട
കലഹത്തിനോടുവില്‍
വാക്കും ശരീരവും
വഴി പിരിഞ്ഞു
ശരീരം വാക്കിനോട്
ഒരു നീതിയും
പുലര്‍ത്തിയിരുന്നില്ല

ശരീരം പിറന്നപ്പോള്‍
വിളിച്ചറിയിച്ചതും
വളര്‍ന്നപ്പോള്‍
വെളിച്ചമായതും
പ്രേമിച്ചപ്പോള്‍
മധുരമായതും
വാക്കായിരുന്നു
ഒടുവില്‍
ഇരുളിന്റെ മറവില്‍
ശരീരം വാക്കിനെ വഞ്ചിച്ചു

ആദ്യം
ഇരുളിലും
പിന്നെ
വെളിച്ചത്തും വാക്ക്
അവമതിക്കപെട്ടു

തെരുവുകളില്‍
വാക്കും ശരീരവും
ദ്വന്ദയുദ്ധത്തിലേര്‍പ്പെട്ടു
വാക്കിന്റെ പ്രാണനെ
പിഴുതെടുത്ത്
ചത്ത വാക്കുകള്‍
കാഴ്ച്ചകരുടെ മുഖത്തേക്ക്
വലിച്ചെറിഞ്ഞ ശരീരം
കൈയടിയും ജയ് വിളിയും നേടി

കോടതിയുടെ
മരവിച്ച മുറിക്കുള്ളില്‍
പലവുരു വാക്ക്
വ്യഭിച്ചരിക്കപെട്ടു
മാറ്റിയും മറിച്ചും
നീതിയുടെ തുലാസില്‍
ശരീരം ഉയര്ന്നു
തന്നെ നിന്നു

പത്രതാളുകള്‍
നാവ് മുളപ്പിച്ചു
വാക്കിനെ
പിച്ചി ചീന്തി
നിറങ്ങളുടെ
താളത്തിലും
കൊഴുപ്പിലും
ചാനലുകള്‍
അമ്മാനമാടി

മുറിഞ്ഞ വാക്കും
ചത്ത വാക്കും
ആക്രോശിക്കുന്നു
'ശരീരത്തിന്റെ വായില്‍
പട്ടയടിച്ചു
പട്ടട മു‌ടാന്‍
ആരുടെ നവിന്നൊരു
ഉയിരുള്ള വക്കുതിര്‍ക്കും

പിറന്ന മണ്ണില്‍
മണ്ണിന്റെ മക്കള്‍
വെടിയേറ്റു വീഴുമ്പോള്‍
യുവരക്തത്താല്‍
മണ്ണ് ചുവക്കുമ്പോള്‍
എച്ചില്‍ കൂനകളില്‍
കബന്ധങ്ങള്‍ അടിയുമ്പോള്‍
ഒരമ്മയുടെ, ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ
തീപാറുന്ന നോട്ടത്തിനു മുന്‍പില്‍
ശരീരം
വാക്കിനായി പരതി

തിരിച്ചറിവിന്റെ വറുതിയില്‍
വാക്ക്
ഉയിരയിരുന്നുവെന്നു
ശരീരം അറിഞ്ഞു
അപ്പോള്‍ വാക്ക്
ശരീരത്തില്‍ നിന്നകന്ന്
എത്തിപ്പിടിക്കാന്‍ കഴിയുന്നതിലും
ദൂരത്ത് എത്തിയിരുന്നു

അമ്മ

ഇരുളും മനുഷ്യനും

ഇരുളെന്നു പറഞ്ഞതിനെ
കറുപ്പെന്നു പറഞ്ഞു
കറുപ്പെന്നു പറഞ്ഞതിനെ
നിറമെന്നു പറഞ്ഞു
നിറമെന്നു പറഞ്ഞതിനെ
സുന്ദരമെന്നു പറഞ്ഞു
സുന്ദരമെന്നു പറഞ്ഞതിനെ
ദൈവമെന്നു പറഞ്ഞു
ദൈവമെന്നു പറഞ്ഞതിനെ
മനുഷ്യനെന്നു പറഞ്ഞു
മനുഷ്യനെന്നു പറഞ്ഞതിനെ
ഇനി നാമെന്തു പറയും ?

അഭിസാരിക

എന്‍റെ സീടിനരികെ
അവള്‍ ഉണ്ടായിരിന്നു
അവള്‍ നിശബ്ദയായിരുന്നു
പക്ഷേ ആയിരം നാവുണ്ടായിരുന്നു
കണ്ണില്‍ തിളക്കമുണ്ടായിരുന്നു
അവസാനം വണ്ടി നിന്നു
ഞാനിറങ്ങി, അവളും
എന്‍റെ പിന്‍പേ നടന്നു
എന്റെയൊപ്പം നടന്നു
എന്‍റെ മുന്നേ നടന്നു
കാര്‍ക്കിച്ചു തുപ്പി
ചീത്ത വിളിച്ചു
പിന്നെയടുത്ത വണ്ടിക്ക്‌
കൈകാട്ടി

ഒരു കോപ്പ കള്ള്

എരിവും പുളിയുമായി
മേശ നിറഞ്ഞു
കോപ്പയില്‍ നിറയുന്നത്
കെട്ടിയവളുടെ കണ്ണീരാണ്
നുരഞ്ഞു പൊന്തുന്നത്

മകന്‍റെ വിശപ്പാണ്

തുളുമ്പി തൂവുന്നത്
പെങ്ങളുടെ മാനമാണ്
ആടികുഴയുന്നത്
ആനവാല്‍ പുരയാണ്
കാലി ആകുന്നത്
പിത്രുത്വമാണ്
എറിഞ്ഞുടക്കപെടുന്നത്
ജീവിതമാണ്‌
ഓടയില്‍ വീഴുന്നത്
അന്നന്നത്തെ അപ്പമാണ്